خفاش شب(احمد شاملو)

هر چند من ندیده ام این کور بی خیال

این گنگ شب که گیج و عبوس است ـ

خود را به روشن سحر

نزدیک تر کند،

لیکن شنیده ام که شب تیره ـ هر چه هست ـ

آخر ز تنگه های سحرگه گذر کند . . .

زین روی در ببسته به خود رفته ام فرو

در انتظار صبح.

فریاد اگر چه بسته مرا راه بر گلو

دارم تلاش تا نکشم از جگر خروش.

اسپندوار اگر چه بر آتش نشسته ام

بنشسته ام خموش.

وز اشک گرچه حلقه به دو دیده بسته ام

پیچم به خویشتن که نریزد به دامنم.

دیریست عابری نگذشتست ازین کنار

کز شمع او بتابد نوری ز روزنم . . .

فکرم به جست و جوی سحر راه می کشد

اما سحر کجا!

در خلوتی که هست،

نه شاخه ئی ز جنبش مرغی خورد تکان

نه باد روی بام و دری آه می کشد.

حتی نمی کند سگی از دور شیونی

حتی نمی کند خسی از باد جنبشی . . .

غول سکوت می گزدم با فغان خویش

و من در انتظار

که خواند خروس صبح!

کشتی به شن نشسته به دریای شب مرا

وز بندر نجات

چراغ امید صبح

سوسو نمی زند . . .

از شوق می کشم همه در کارگاه فکر

نقش پر خروس سحر را

لیکن دوام شب همه را پاک می کند.

می سازمش به دل همه

اما دوام شب

در گور خویش

ساخته ام را

در خاک می کند.

هست آنچه بوده است:

شوق سحر نمی دمد اندر فلوت خویش

خفاش شب نمی خورد از جای خود تکان.

شاید شکسته پای سحرخیز آفتاب

شاید خروس مرده که مانده ست از اذان.

مانده ست شاید از شنوائی دو گوش من:

خوانده خروس و بی خبر از بانگ او منم.

شاید سحر گذشته و من مانده بی خیال:

بینائیم مگر شده از چشم روشنم.

---

  
خوشتون اومد خوب بود؟؟؟؟