این هم شعری از آقای مشیری که طرفداران زیادی دارند:
دلاویز ترین
از دلاویزترین روز جهان ،
خاطره هایی با من هست،
به شما ارزانی:
سحری بود و هنوز ،
گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود.
گل یاس،
عشق در جان هوا ریخته بود .
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس در آمیخته بود
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : « های ! بسرای ای دل شیدا،بسرای.
این دلاویزترین روز جهان را بنگر !
تو دلاویزترین شعر جهان را بسرای !
آسمان ، یاس،سحر،ماه،نسیم،
روح در جسم جهان ریخته اند ،
شور و شوق تو برانگیخته اند،
تو هم ای مرغک تنها بسرای!
همه درهای رهایی بسته ست،
تا گشایی به نسیم سخنی، پنجره ای را ، بسرای! بسرای...»
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم!
در افق،پشت سراپردة نور
باغ های گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز،
دم به دم از نفس باد سحر،
غنچه ها می سد باز.
غنچه ها می سد باز،
باغ های گل سرخ ،
باغ های گل سرخ ،
یک گل سرخ درشت از دل صحرا برخاست!
چون گل افشانی لبخند تو ،
در لحظه شیرین شکفتن!
خورشید!
چه فروغی به جهان می بخشد !
چه شکوهی...!
همه عالم به تماشا برخاست!
من به دنبال دلاویزتزین شهر جهان می گشتم!
دو کبوتر در اوج
بال در بال گذر می کردند
دو صنوبر در باغ،
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند.
مرغ دریایی ،با جفت خود ،از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور...
چمن خاطر من نیز زجان مایه عشق،
در سراپرده دل
غنچه ای می پرورد،
هدیه ای می آورد
برگ هایش کم کم باز شدند:
«... یافتم !یافتم!آن نکته که می خواستمش!
با شکوفایی خورشید و
گل افشانی لبخند تو ،
آراستمش!
تار و پودش را از خوبی و مهر ،
خوشتر از تافته یاس و سحر بافته ام :
« دوستت دارم» را
من دلاویزترین شعر جهان یافته ام !
این گل سرخ من است !
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق،
که بری خانه دشمن !
که فشانی بر دوست !
راز خوشبختی هر کس به به پراکندن اوست !
در دل مردم عالم ،به خدا،
نور خواهد پاشید،
روح خواهد بخشید »
تو هم ای خوب من! این نکته به تکرار بگو!
این دلاویزترین شعر جهان را،همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار ،که صد بار بگو !
«دوست داری»؟ را از من بسیار بپرس !
«دوستت دارم» رابه من بسیار بگو
به امید دیدار
بهرام
movaffagh bashi